“Manon zit in het eerste jaar van de middelbare school. Manon had het gevoel dat ze er niet bij hoorde, dat de andere leerlingen haar niet leuk vonden en dat ze werd buitengesloten. Op de basisschool is ze de laatste twee jaar dagelijks gepest en ze is bang dat dit op haar nieuwe school ook zal gebeuren. Naar school gaan werd voor haar steeds moeilijker, ze voelde zich heel alleen. Ze heeft dit bij haar mentor aangegeven. De mentor wees Manon toen op het JPP en heeft haar vervolgens, met toestemming van haar ouders, aangemeld.

Manon wil zekerder zijn van zichzelf

Tijdens het kennismakingsgesprek met Manon en haar ouders gaf Manon aan dat ze meer voor zichzelf op zou willen komen. Dat ze andere leerlingen durft aan te spreken en minder verlegen is. Haar ouders gaven aan dat Manon erg onzeker kan zijn.

Tijdens een gesprek met haar mentor en Manon zei haar mentor te herkennen dat ze soms wordt buitengesloten in de klas, maar niet altijd. Volgens de mentor voelt Manon zich snel ‘aangevallen’ en dat dit niet altijd terecht is. Manon geloofde haar mentor wel, maar het veranderde niets aan haar gevoel.

Vervolgens heb ik een paar keer met Manon gesproken. Om verder kennis te maken en om te horen hoe het thuis gaat. De gesprekken vonden soms plaats bij Manon thuis en soms bij het JPP.

Niet meer alleen zitten tijdens de pauze

Hierna was er een gesprek met Manon en haar ouders. Samen bepaalden we aan welke doelen Manon en ik de komende twee maanden gingen werken. Manon had als doel dat ze voor zichzelf op kan komen als iemand iets vervelends zegt, dat ze zich minder alleen voelt op school en dat ze niet meer alleen zit tijdens de pauzes op school.

Oefeningen & VIP-kaarten

Daarna had ik wekelijks een gesprek met haar. We keken o.a. hoe ze voor zichzelf op kan komen door het hierover te hebben, rollenspellen te spelen, oefeningen te doen en te werken met helpende gedachtenkaartjes. We hebben op papier getekend wie er bij haar in de klas zitten, welke klasgenoten ze graag wat beter zou willen leren kennen en hoe ze dit kan aanpakken. Ook hebben we oefeningen gedaan om te leren hoe je met lastige situaties omgaat.

Tijdens het tussenevaluatiegesprek na twee maanden met haar ouders bleek dat het een stuk beter ging op school. Ze had het idee dat ze er meer bij hoorde. We hebben nog een maand wekelijks verder gewerkt aan de doelen.

Weer lachend uit school

Tijdens het eindevaluatiegesprek bleek dat het op school veel beter gaat. Manon komt vaak lachend uit school, heeft een vast groepje met wie ze de pauzes doorbrengt, komt voor zichzelf op als iemand iets vervelends zegt en is laatst met een klasgenootje naar de bioscoop geweest. Manon zit nu een stuk lekkerder in haar vel en heeft, net als haar ouders, weer vertrouwen in de toekomst.”